Indonesië heeft mijn hartje gestolen.
28 april 2016 - Manado, Indonesië
Ondertussen is mijn Indo-avontuur afgelopen en ben ik alweer een paar dagen op Maleisische bodem. Ik zal in deze blog nog vertellen over het mooiste Indonesische eiland waar ik ben geweest: Sulawesi!
Op 7 april landde ik in Makassar en ging met de public bus naar mijn hostel. In Nederland is het normaal dat wij opstaan in de bus voor oude mensen, hier doen ze het voor toeristen. Toen ik een volle bus in kwam stonden er twee mensen op en ze stonden er op dat ik ging zitten. Weer een Maxima-momentje. Toen ik aankwam in het hostel was ik de enige maar ik wist al van te voren dat het hier niet toeristisch was dus had het wel verwacht. De volgende ochtend stond ik net op het punt om de stad in te gaan, toen er toch ineens een kamergenoot binnen kwam gelopen! Dit was de Nederlandse Josine! Zij had de dag ervoor drie Indonesische jongens leren kennen die heel fanatiek waren om de Engelse taal te leren. Ze liepen drie keer per week in het Fort Rotterdam rond om toeristen te spotten. Deze toeristen gaven ze dan gratis een rondleiding op de scooter rondom Makassar om zo hun Engels bij te spijkeren. Zo fanatiek ben ik nooit geweest om Engels te leren. Ze gingen naar een waterval en ik kon ook mee! Nu heb ik al wat watervallen gezien hier maar deze was echt heel mooi! En totaal niet toeristisch, alleen wij en twee andere locals waren er! Daarna hebben we nog wat rond gereden en waren we ineens op een pre-wedding party beland. De muziek die er werd gemaakt deed nogal pijn aan onze oren en er was een buffel geslacht die ongeveer 10 vrouwen zaten op te snijden, de 4 voetjes lagen heel droog op tafel. Er werden stoelen voor ons neer gezet en drinken en hapjes gebracht. Ondertussen werden we door iedereen gefotografeerd en alhoewel ik dit nou al best veel is gebeurd de afgelopen 2,5 maand, voel ik mij nog steeds een beetje ongemakkelijk bij. Maar goed, daarna zijn we nog heel even bij Fort Rotterdam geweest maar we kwamen 5 minuten voor sluitingstijd binnen en na 15 minuten werden we weg gestuurd. Josine en ik hadden eigenlijk dezelfde dingen op de planning staan voor wat we wilden doen in Sulawesi dus hebben we besloten om samen te gaan reizen!
Volgende ochtend vertrokken we in een hele luxe bus naar Rantepao in Tora Toraja. Busreis zou 8 uur duren maar dat werd 11,5 uur. Het was wel echt een mooie busreis! Toen we aankwamen in de accomodatie kwam ik tot de ontdekking dan mijn camera overleden was. Dat was een beetje jammer maar gelukkig had Josine nog een camera! De Tora Toraja is echt het ding waar Sulawesi bekend om staat. Het is een streek waar de Toraja's leven en zij zijn katholiek en hebben bijzondere rituelen rond de dood. De volgende ochtend waren we een beetje aan het tobben en in de middag zijn we naar Lemo gegaan, een klein dorpje onder Rantepao. Hier hebben we de traditionele graven gezien. In de rotsen zijn hoger gelegen gaten gemaakt waarin in het lichaam wordt begraven. Dit wordt afgesloten met een paar planken en van elke overledene wordt een pop neergezet zodat de ziel verder leeft in de pop. Voordat iemand begraven wordt, is diegene vaak al maanden tot jaar overleden. Het lichaam wordt gebalsemd en in doeken gewikkeld. In die maanden ligt het lichaam thuis opgebaard en bereid de familie de ceremonie voor. Het ding van die ceremonies zijn buffels. Tijdens een ceremonie worden alle buffels tegelijkertijd geofferd. Hoe meer buffels er geofferd worden, hoe hoger de sociale status van de overledene was. De volgende dag zijn we met een gids op pad gegaan en begonnen we op de dierenmarkt. Eerst kwamen we bij het gedeelte waar ik weet niet hoeveel buffels stonden. De eigenaren gingen allemaal heel lief om met die beesten. Gemiddeld kost een buffel 400 miljoen Rupiah en 15000 Rupiah is een euro. En bij iemand met beetje sociale status worden er 20 buffels geofferd dus dat loopt aardig in de kosten! Een beetje slimme Toraja fokt dan ook zelf buffels. Na de buffels kwamen we bij de biggetjes en varkens en daar ging het er een stuk minder lief aan toe. Biggetjes na zaten met meerdere in doedelzakken en varkens lagen om een plankje van bamboe met plastic linten vast gebonden. De logica van beide was dat het zo makkelijk met de scooter te vervoeren was (?!). Toen er een varken vanuit de achterbak van een truck gepakt werd en op zo'n plankje werd vast gebonden, had deze sentimentele vegetariër het even moeilijk met het geschreeuw van het varken wat door merg en been heen ging. Daarna zij u n we naar de baby graves geweest, waar baby's in een boom zijn begraven. En we zijn nog naar ander traditionele graven en dorpjes geweest. Ohja, en een graf in een grot. Erg gezellig zo'n dagje graven bezoeken!
We wilden ook graag naar een ceremonie maar er werd steeds gezegd dat die morgen was en als het dan morgen was, was de ceremonie zo gezegd verplaatst naar morgen. Toen dit weer gezegd werd hadden we er niet zoveel vertrouwen meer in en gingen we richting de Togean Islands! We deelden de auto met een Zweeds stel, Jasper en Elin, die we in Lemo hadden leren kennen. Toen we zaten te wachten op de auto kwam ik tot de ontdekking dat mijn reanimatie-skills hadden gewerkt: mijn camera was tot leven gekomen zonder blijvend letsel te hebben opgelopen! We hebben 16 uur in de auto gezeten naar Ampana, toen even 3 uur geslapen en toen de ferry op voor 4 uur. Nu heb ik al heel wat boten gezien hier maar dit was wel de meest feestelijke! Er werd Vengaboys-muziek gedraaid en locals stonden helemaal los te gaan op 'Boom, boom, boom, I want you in my room'. Ik zat op de punt van de boot te genieten en dacht ineens ben ik aan het hallucineren? Ik zag namelijk vliegende vissen. Maar dit was geen hallucinatie, dit bleek echt waar te zijn! Toen we aankwamen in Wakai gingen we in een vissersbootje richting Kadiri. Het was helemaal afgelegen en de eilanden zijn voor het grootste deel onbewoond en vol mooie groene begroeiing! En heel mooi helder blauw water! Toen we op dat bootje zaten had ik ook echt het gevoel dat ik deelnemer was van Expeditie Robinson en dat we nu op weg waren naar ons kamp. In Kadiri waren er 3 accommodaties en verder niks op het eiland. We hadden bij de goedkoopste geboekt maar toen we een dikke vette rat in onze hut hadden gespot en ze snachts ook hoorden lopen, zijn we de volgende dag verhuist naar de buren. Hier hadden we Ali, de dive-master. Met Ali hebben gezellig gesnorkeld en gedoken. Ik heb tussen de koraalriffen gedoken en dat was me toch een partij mooi!! Ali vond mij een hele vrolijke duiker omdat ik steeds heel hysterisch blij naar alles aan het wijzen was. Volgende dag heb ik weer gesnorkeld en heb ik Finding Nemo-family gespot, super schattig! s Avonds hebben we samen met Ali onze laatste avond gevierd. Dit deden we door middel van pool-spelletjes, wodka en bier. Ik heb nu trouwens al een paar keer bier gedronken in de hoop dat ik het net zo lekker zou gaan vinden als wijn. Helaas is dat nog steeds niet het geval dus heb ik met mezelf afgesproken dat ik maar gewoon stop met bier drinken.
Op 16 april zijn we vanuit Kadiri vertrokken en met de boot naar Sandi Beach, een ander plekje op de Togean Islands. Op deze boot had ik de Expeditie Robinson-feeling dat we op weg waren naar onze volgende proef. We hadden een tussenstop bij de Jelly Fish Lake, een meer met allemaal kwalletjes. Dit zijn hele andere kwallen dan dat we in Nederland hebben want deze zijn klein, schattig en steken niet. Het was alleen niet helemaal wat we er over gelezen hadden want het waren er helemaal niet zoveel. En het meer was echt zo ontzettend heet en zout. Maar goed, toen onze tocht vervolgd naar Sandi Beach en dit was echt een paradijs!!! Heel mooi water en hier konden we wel lekker zwemmen! In Kadiri kon dat niet omdat het koraal al heel dicht bij de kust begon. De eigenaar was ook super aardig en vertelde dat hij elke dag ging snorkelen en wij gratis mee konden. Hebben we toen gelijk die dag gezien en er zaten daar dus allemaal baby haaien! We hebben er een stuk of 8 gespot en ik vond het echt cool. Later lag ik lekker in het water te dobberen en zag ik een paar keer een zee-arend overvliegen en kon ik alleen maar denken: ik ben verliefd op deze plek.
Op 17 april hadden we het plan om te gaan bakken maar toen we wakker werden regende het al. Zo bleef het ongeveer de rest van de dag dus bakken zat er helaas niet in. Toen maar lekker gelezen in de hangmat. En Josine en ik hebben de twee puppys van het eiland lastig gevallen. Vaderlandse liefde dat we hebben, hebben we ze vernoemd naar ons Koningspaar: Willie en Maxi. Ohja, op de Togean Islands was helemaal geen telefoonbereik en elke accomodatie zorgde voor 3 maaltijden per dag. Gemiddeld at ik 4 eieren per dag en aten we 2 keer per dag rijst. De accomodatie op Sandi Beach kookte wel echt het lekkerst!
Op 18 april zijn we vertrokken naar Wakai. Dit duurde 3 uur maar ik heb toen wel lekker kunnen bakken op de voorkant van de boot. Ik was weggestemd uit Expeditie Robinson. Vanaf Wakai ging er einde van de middag een grote ferry richting Gorontalo, een stad in het noorden van Sulawesi. We konden vanaf half 3 de boot op en hebben daar met zn vieren een slaapkamertje gehuurd, was heel klein en knus. De boot vertrok 2 uur later dan gepland maar dat was ons van te voren al verteld. Nu had ik een Titanic-feeling met zoveel mensen op zo'n grote boot. Ik had ook tot vervelends aan toe het nummer van Celine Dion in mn hoofd zitten. Maar goed, volgende ochtend om half 6 kwamen we aan in Gorontalo. Op de boot hadden we al gehoord dat er daar een plek was waar je whalesharks kon spotten. Toen we aankwamen hebben we samen met een creepy Engelsman van een jaar of 60, een gids aan de haak geslagen. We gingen naar de plek toe en we zagen gelijk al van de grote vinnen boven het water uit komen. Toen dacht ik aan dat haaien muziekje wat je in horror films hoort. We hoefden alleen maar te snorkelen en dan waren ze makkelijk te zien. De gids zei eerst dat het onschuldige dieren waren en dat ze alleen dichtbij komen omdat ze nieuwsgierig zijn. Ze hebben geen tanden dus kunnen niet bijten. Maar even later vertelde die dat er 2 weken geleden 2 jongens zijn aangevallen door de agressieve whaleshark van de groep. Ze waren aangevallen door de staart. Jasper vond het nog steeds heel cool en de vrouwtjes hadden nu niet meer zulke grote praatjes. Ohja, er was één baby whaleshark in de groep en die heette Shirley. Dat vond ik dan wel weer typisch, niemand kan hier mijn naam uitspreken en ik heb al een paar keer een naamsverandering overwogen, maar ze noemen zo'n whaleshark dan wel Shirley. Maar goed, we gingen het water in en al snel had ik een hartverzakking toen er eentje ineens van achter kwam gezwommen. Daarna zag ik er nog twee op gepaste afstand en ze zijn echt gigantisch! En dan waren dit nog kleintjes want deze waren ongeveer 6 tot 7 meter en ze kunnen 20 meter worden. Maar goed, toen gebeurde HET. Ik was een beetje aan het rond kijken en dacht rechts iets te zien dus ik bleef daar aandachtig naar kijken omdat ik dacht dat het dichterbij zou komen. Toen ik misschien 20 of 30 seconden later naar links keek, was daar een rete grote whaleshark voor mn neus, zo'n anderhalve meter van me vandaan!!! Er was van te voren gezegd dat je dan gewoon rustig moet blijven omdat ze juist wat kunnen doen als je heel druk weg zwemt. Maar puur in reflex spartelde ik hysterisch terug naar de kust. Wat was ik bang zeg.
Na ons whaleshark avontuur zijn we met private car naar Tangkako gereden. Dit was in een nogal opvallende auto en we zaten er nog geen 5 minuten in toen de kofferbak open klapte en onze tassen daar op de grote weg lagen. Maaaar niks aan het handje. Ongeveer 10 uur later kwamen we aan in ons guesthouse en zijn we gelijk gaan slapen. Volgende ochtend hebben we met de gids twee jungle trekkingen geregeld voor de volgende dag. Daarna zijn we naar het strand gegaan wat er 5 minuten vandaag lag en hebben we verder niet veel bijzonders gedaan. Op 21 april vertrokken we om 6 uur s ochtends naar de jungle! Ligt langs dit plaatsje dus we waren er zo. Al snel hadden we een hele grote groep Black Maqacues gespot. Deze leven alleen in deze jungle in Sulawesi! Verder hebben we twee couscous gespot. Ik dacht dat couscous een Marokkaans gerecht was maar dat blijkt ook nog een aap te zijn die heel sloom kijkt! En we hadden nog twee hornbills gespot!! Wel heel hoog in de boom maar het zijn echt hele mooie en grote vogels! Ze maken ook een heel kenbaar geluid als ze vliegen. Deze trekking duurde 4 uur en na de lunch gingen we hebben snorkelen bij een spot die onze gids had aangewezen. Hier hebben we een paar eagle rays gespot, een hele mooie grote platvis! Om 4 uur gingen we de jungle weer in om de tarsiers te spotten. Deze beestjes ontwaken bij de schemering en al snel hadden we er twee gespot in een boom! Ze waren kleiner dan we dachten en zijn best lelijk maar daarom wel schattig. Daarna hebben we er nog twee gezien in een andere boom!!
In Tangkako hadden we heel slecht mobiel bereik en er was nergens wifi. Het lukte dus niet om vlieg tickets te boeken dus we waren genoodzaakt om eerst naar Manado te gaan en daar te boeken, zo gezegd zo gedaan. Josine wilde ook wat boeken dus toen we in een hotel aankwamen was dat onze missie. Dit lukte niet wegens een storing op de site dus toen waren we op een Lion Air bureautje beland. Dat vrouwtje hielp ons super goed en hadden we allebei een ticket voor de volgende ochtend! Die avond hebben we samen met het Zweedse stel gegeten in een heerlijk restaurant om ons Sulawesi avontuur af te sluiten!
Ik ben Indonesië binnen gekomen via het vliegveld van Jakarta en heb het ook weer verlaten via Jakarta. Het land verlaten ging alleen niet zo soepel en ik kan wel een heel boek schrijven over alles wat er is mis gegaan. Mijn reis vanaf Manado naar Kota Kinabalu kort samen gevat: 3 vluchten gemist, er 40 uur over heb gedaan zonder te slapen en op het vliegveld in Kuala Lumpur een grote zenuwinzinking heb gehad bij een meneer die van de rond-rij service was op van die golfkarretjes.
Ik moest erg wennen aan het land en ook zeker aan deze vorm van reizen. Ik had alleen mijn vliegtickets geboekt en ben zonder hulp van een organisatie er naar toe gegaan. En ik kan je vertellen dat het de eerste paar weken best pittig was! Ter plekke tours en vervoer regelen ging lang niet altijd makkelijk. Het woord stress kennen ze in Indonesië niet en ik ken dat woord juist iets te goed waardoor het voor mij allemaal te sloom ging. Ook is er veel armoede: sloppenwijken, zwerfdieren en slechte hygiëne heb ik geregeld gezien. Maar Indonesië heeft zeker mn hartje gestolen! Want je hebt hier alles: mooie landschappen, hele gave dieren en mooie tropische stranden! Op de bevolking hier was ik wel op slag verliefd want wat zijn die mensen hier ontzettend lief en behulpzaam!
Op veel plekken zijn nog Nederlandse invloeden te zien en wanneer ik zei dat ik uit Nederland kwam, reageert iedere Indo heel enthousiast: "Ahhh, Belandaaa!' Dat is een naam die de Indo's zelf zijn gebruiken voor Nederland uit de tijd van Nederlands-Indie. En over die tijd, wordt in Nederland niet heel veel gesproken. Niet over de slechte dingen in ieder geval. Maar Nederland heeft hier jarenlang kunnen regeren en het land onderdrukt. Ik heb daar met een paar Indo's over gesproken omdat ik toch benieuwd was of zij niet een bepaalde boosheid nog hebben. Maar dat hebben ze totaal niet. Ze zijn blij met Nederlandse toeristen en nog blijer dat het er steeds meer worden. Ze zijn voor Nederland tijdens het WK en EK en zijn teleurgesteld dat we ons dit jaar niet hebben kunnen kwalificeren. Ze zijn blij met de goede dingen die Nederland hier heeft gedaan, bijvoorbeeld aanleg van het spoor. En dat maakt Indonesië geweldig: de dankbaarheid, behulpzaamheid en vriendelijkheid van de bevolking!
En hoe cliché ook: door dit land besef ik hoe goed ik het heb en hoe goed het in Nederland. Goede zorg en onderwijs is voor ons vanzelfsprekend. Hier hangt het af van je geld. In Nederland kunnen we met pensioen. Hier heb ik genoeg oude mensen met een vergroeide rug, strompelend, zien werken. We zijn er in Nederland vooral goed om te kijken naar landen waar het allemaal beter kan en niet waar het slechter kan. Het land waar je wordt geboren, is zo bepalend voor je toekomst. Ik ben dankbaarder dan ooit voor het geluk wat ik heb in mijn leven!
Op 7 april landde ik in Makassar en ging met de public bus naar mijn hostel. In Nederland is het normaal dat wij opstaan in de bus voor oude mensen, hier doen ze het voor toeristen. Toen ik een volle bus in kwam stonden er twee mensen op en ze stonden er op dat ik ging zitten. Weer een Maxima-momentje. Toen ik aankwam in het hostel was ik de enige maar ik wist al van te voren dat het hier niet toeristisch was dus had het wel verwacht. De volgende ochtend stond ik net op het punt om de stad in te gaan, toen er toch ineens een kamergenoot binnen kwam gelopen! Dit was de Nederlandse Josine! Zij had de dag ervoor drie Indonesische jongens leren kennen die heel fanatiek waren om de Engelse taal te leren. Ze liepen drie keer per week in het Fort Rotterdam rond om toeristen te spotten. Deze toeristen gaven ze dan gratis een rondleiding op de scooter rondom Makassar om zo hun Engels bij te spijkeren. Zo fanatiek ben ik nooit geweest om Engels te leren. Ze gingen naar een waterval en ik kon ook mee! Nu heb ik al wat watervallen gezien hier maar deze was echt heel mooi! En totaal niet toeristisch, alleen wij en twee andere locals waren er! Daarna hebben we nog wat rond gereden en waren we ineens op een pre-wedding party beland. De muziek die er werd gemaakt deed nogal pijn aan onze oren en er was een buffel geslacht die ongeveer 10 vrouwen zaten op te snijden, de 4 voetjes lagen heel droog op tafel. Er werden stoelen voor ons neer gezet en drinken en hapjes gebracht. Ondertussen werden we door iedereen gefotografeerd en alhoewel ik dit nou al best veel is gebeurd de afgelopen 2,5 maand, voel ik mij nog steeds een beetje ongemakkelijk bij. Maar goed, daarna zijn we nog heel even bij Fort Rotterdam geweest maar we kwamen 5 minuten voor sluitingstijd binnen en na 15 minuten werden we weg gestuurd. Josine en ik hadden eigenlijk dezelfde dingen op de planning staan voor wat we wilden doen in Sulawesi dus hebben we besloten om samen te gaan reizen!
Volgende ochtend vertrokken we in een hele luxe bus naar Rantepao in Tora Toraja. Busreis zou 8 uur duren maar dat werd 11,5 uur. Het was wel echt een mooie busreis! Toen we aankwamen in de accomodatie kwam ik tot de ontdekking dan mijn camera overleden was. Dat was een beetje jammer maar gelukkig had Josine nog een camera! De Tora Toraja is echt het ding waar Sulawesi bekend om staat. Het is een streek waar de Toraja's leven en zij zijn katholiek en hebben bijzondere rituelen rond de dood. De volgende ochtend waren we een beetje aan het tobben en in de middag zijn we naar Lemo gegaan, een klein dorpje onder Rantepao. Hier hebben we de traditionele graven gezien. In de rotsen zijn hoger gelegen gaten gemaakt waarin in het lichaam wordt begraven. Dit wordt afgesloten met een paar planken en van elke overledene wordt een pop neergezet zodat de ziel verder leeft in de pop. Voordat iemand begraven wordt, is diegene vaak al maanden tot jaar overleden. Het lichaam wordt gebalsemd en in doeken gewikkeld. In die maanden ligt het lichaam thuis opgebaard en bereid de familie de ceremonie voor. Het ding van die ceremonies zijn buffels. Tijdens een ceremonie worden alle buffels tegelijkertijd geofferd. Hoe meer buffels er geofferd worden, hoe hoger de sociale status van de overledene was. De volgende dag zijn we met een gids op pad gegaan en begonnen we op de dierenmarkt. Eerst kwamen we bij het gedeelte waar ik weet niet hoeveel buffels stonden. De eigenaren gingen allemaal heel lief om met die beesten. Gemiddeld kost een buffel 400 miljoen Rupiah en 15000 Rupiah is een euro. En bij iemand met beetje sociale status worden er 20 buffels geofferd dus dat loopt aardig in de kosten! Een beetje slimme Toraja fokt dan ook zelf buffels. Na de buffels kwamen we bij de biggetjes en varkens en daar ging het er een stuk minder lief aan toe. Biggetjes na zaten met meerdere in doedelzakken en varkens lagen om een plankje van bamboe met plastic linten vast gebonden. De logica van beide was dat het zo makkelijk met de scooter te vervoeren was (?!). Toen er een varken vanuit de achterbak van een truck gepakt werd en op zo'n plankje werd vast gebonden, had deze sentimentele vegetariër het even moeilijk met het geschreeuw van het varken wat door merg en been heen ging. Daarna zij u n we naar de baby graves geweest, waar baby's in een boom zijn begraven. En we zijn nog naar ander traditionele graven en dorpjes geweest. Ohja, en een graf in een grot. Erg gezellig zo'n dagje graven bezoeken!
We wilden ook graag naar een ceremonie maar er werd steeds gezegd dat die morgen was en als het dan morgen was, was de ceremonie zo gezegd verplaatst naar morgen. Toen dit weer gezegd werd hadden we er niet zoveel vertrouwen meer in en gingen we richting de Togean Islands! We deelden de auto met een Zweeds stel, Jasper en Elin, die we in Lemo hadden leren kennen. Toen we zaten te wachten op de auto kwam ik tot de ontdekking dat mijn reanimatie-skills hadden gewerkt: mijn camera was tot leven gekomen zonder blijvend letsel te hebben opgelopen! We hebben 16 uur in de auto gezeten naar Ampana, toen even 3 uur geslapen en toen de ferry op voor 4 uur. Nu heb ik al heel wat boten gezien hier maar dit was wel de meest feestelijke! Er werd Vengaboys-muziek gedraaid en locals stonden helemaal los te gaan op 'Boom, boom, boom, I want you in my room'. Ik zat op de punt van de boot te genieten en dacht ineens ben ik aan het hallucineren? Ik zag namelijk vliegende vissen. Maar dit was geen hallucinatie, dit bleek echt waar te zijn! Toen we aankwamen in Wakai gingen we in een vissersbootje richting Kadiri. Het was helemaal afgelegen en de eilanden zijn voor het grootste deel onbewoond en vol mooie groene begroeiing! En heel mooi helder blauw water! Toen we op dat bootje zaten had ik ook echt het gevoel dat ik deelnemer was van Expeditie Robinson en dat we nu op weg waren naar ons kamp. In Kadiri waren er 3 accommodaties en verder niks op het eiland. We hadden bij de goedkoopste geboekt maar toen we een dikke vette rat in onze hut hadden gespot en ze snachts ook hoorden lopen, zijn we de volgende dag verhuist naar de buren. Hier hadden we Ali, de dive-master. Met Ali hebben gezellig gesnorkeld en gedoken. Ik heb tussen de koraalriffen gedoken en dat was me toch een partij mooi!! Ali vond mij een hele vrolijke duiker omdat ik steeds heel hysterisch blij naar alles aan het wijzen was. Volgende dag heb ik weer gesnorkeld en heb ik Finding Nemo-family gespot, super schattig! s Avonds hebben we samen met Ali onze laatste avond gevierd. Dit deden we door middel van pool-spelletjes, wodka en bier. Ik heb nu trouwens al een paar keer bier gedronken in de hoop dat ik het net zo lekker zou gaan vinden als wijn. Helaas is dat nog steeds niet het geval dus heb ik met mezelf afgesproken dat ik maar gewoon stop met bier drinken.
Op 16 april zijn we vanuit Kadiri vertrokken en met de boot naar Sandi Beach, een ander plekje op de Togean Islands. Op deze boot had ik de Expeditie Robinson-feeling dat we op weg waren naar onze volgende proef. We hadden een tussenstop bij de Jelly Fish Lake, een meer met allemaal kwalletjes. Dit zijn hele andere kwallen dan dat we in Nederland hebben want deze zijn klein, schattig en steken niet. Het was alleen niet helemaal wat we er over gelezen hadden want het waren er helemaal niet zoveel. En het meer was echt zo ontzettend heet en zout. Maar goed, toen onze tocht vervolgd naar Sandi Beach en dit was echt een paradijs!!! Heel mooi water en hier konden we wel lekker zwemmen! In Kadiri kon dat niet omdat het koraal al heel dicht bij de kust begon. De eigenaar was ook super aardig en vertelde dat hij elke dag ging snorkelen en wij gratis mee konden. Hebben we toen gelijk die dag gezien en er zaten daar dus allemaal baby haaien! We hebben er een stuk of 8 gespot en ik vond het echt cool. Later lag ik lekker in het water te dobberen en zag ik een paar keer een zee-arend overvliegen en kon ik alleen maar denken: ik ben verliefd op deze plek.
Op 17 april hadden we het plan om te gaan bakken maar toen we wakker werden regende het al. Zo bleef het ongeveer de rest van de dag dus bakken zat er helaas niet in. Toen maar lekker gelezen in de hangmat. En Josine en ik hebben de twee puppys van het eiland lastig gevallen. Vaderlandse liefde dat we hebben, hebben we ze vernoemd naar ons Koningspaar: Willie en Maxi. Ohja, op de Togean Islands was helemaal geen telefoonbereik en elke accomodatie zorgde voor 3 maaltijden per dag. Gemiddeld at ik 4 eieren per dag en aten we 2 keer per dag rijst. De accomodatie op Sandi Beach kookte wel echt het lekkerst!
Op 18 april zijn we vertrokken naar Wakai. Dit duurde 3 uur maar ik heb toen wel lekker kunnen bakken op de voorkant van de boot. Ik was weggestemd uit Expeditie Robinson. Vanaf Wakai ging er einde van de middag een grote ferry richting Gorontalo, een stad in het noorden van Sulawesi. We konden vanaf half 3 de boot op en hebben daar met zn vieren een slaapkamertje gehuurd, was heel klein en knus. De boot vertrok 2 uur later dan gepland maar dat was ons van te voren al verteld. Nu had ik een Titanic-feeling met zoveel mensen op zo'n grote boot. Ik had ook tot vervelends aan toe het nummer van Celine Dion in mn hoofd zitten. Maar goed, volgende ochtend om half 6 kwamen we aan in Gorontalo. Op de boot hadden we al gehoord dat er daar een plek was waar je whalesharks kon spotten. Toen we aankwamen hebben we samen met een creepy Engelsman van een jaar of 60, een gids aan de haak geslagen. We gingen naar de plek toe en we zagen gelijk al van de grote vinnen boven het water uit komen. Toen dacht ik aan dat haaien muziekje wat je in horror films hoort. We hoefden alleen maar te snorkelen en dan waren ze makkelijk te zien. De gids zei eerst dat het onschuldige dieren waren en dat ze alleen dichtbij komen omdat ze nieuwsgierig zijn. Ze hebben geen tanden dus kunnen niet bijten. Maar even later vertelde die dat er 2 weken geleden 2 jongens zijn aangevallen door de agressieve whaleshark van de groep. Ze waren aangevallen door de staart. Jasper vond het nog steeds heel cool en de vrouwtjes hadden nu niet meer zulke grote praatjes. Ohja, er was één baby whaleshark in de groep en die heette Shirley. Dat vond ik dan wel weer typisch, niemand kan hier mijn naam uitspreken en ik heb al een paar keer een naamsverandering overwogen, maar ze noemen zo'n whaleshark dan wel Shirley. Maar goed, we gingen het water in en al snel had ik een hartverzakking toen er eentje ineens van achter kwam gezwommen. Daarna zag ik er nog twee op gepaste afstand en ze zijn echt gigantisch! En dan waren dit nog kleintjes want deze waren ongeveer 6 tot 7 meter en ze kunnen 20 meter worden. Maar goed, toen gebeurde HET. Ik was een beetje aan het rond kijken en dacht rechts iets te zien dus ik bleef daar aandachtig naar kijken omdat ik dacht dat het dichterbij zou komen. Toen ik misschien 20 of 30 seconden later naar links keek, was daar een rete grote whaleshark voor mn neus, zo'n anderhalve meter van me vandaan!!! Er was van te voren gezegd dat je dan gewoon rustig moet blijven omdat ze juist wat kunnen doen als je heel druk weg zwemt. Maar puur in reflex spartelde ik hysterisch terug naar de kust. Wat was ik bang zeg.
Na ons whaleshark avontuur zijn we met private car naar Tangkako gereden. Dit was in een nogal opvallende auto en we zaten er nog geen 5 minuten in toen de kofferbak open klapte en onze tassen daar op de grote weg lagen. Maaaar niks aan het handje. Ongeveer 10 uur later kwamen we aan in ons guesthouse en zijn we gelijk gaan slapen. Volgende ochtend hebben we met de gids twee jungle trekkingen geregeld voor de volgende dag. Daarna zijn we naar het strand gegaan wat er 5 minuten vandaag lag en hebben we verder niet veel bijzonders gedaan. Op 21 april vertrokken we om 6 uur s ochtends naar de jungle! Ligt langs dit plaatsje dus we waren er zo. Al snel hadden we een hele grote groep Black Maqacues gespot. Deze leven alleen in deze jungle in Sulawesi! Verder hebben we twee couscous gespot. Ik dacht dat couscous een Marokkaans gerecht was maar dat blijkt ook nog een aap te zijn die heel sloom kijkt! En we hadden nog twee hornbills gespot!! Wel heel hoog in de boom maar het zijn echt hele mooie en grote vogels! Ze maken ook een heel kenbaar geluid als ze vliegen. Deze trekking duurde 4 uur en na de lunch gingen we hebben snorkelen bij een spot die onze gids had aangewezen. Hier hebben we een paar eagle rays gespot, een hele mooie grote platvis! Om 4 uur gingen we de jungle weer in om de tarsiers te spotten. Deze beestjes ontwaken bij de schemering en al snel hadden we er twee gespot in een boom! Ze waren kleiner dan we dachten en zijn best lelijk maar daarom wel schattig. Daarna hebben we er nog twee gezien in een andere boom!!
In Tangkako hadden we heel slecht mobiel bereik en er was nergens wifi. Het lukte dus niet om vlieg tickets te boeken dus we waren genoodzaakt om eerst naar Manado te gaan en daar te boeken, zo gezegd zo gedaan. Josine wilde ook wat boeken dus toen we in een hotel aankwamen was dat onze missie. Dit lukte niet wegens een storing op de site dus toen waren we op een Lion Air bureautje beland. Dat vrouwtje hielp ons super goed en hadden we allebei een ticket voor de volgende ochtend! Die avond hebben we samen met het Zweedse stel gegeten in een heerlijk restaurant om ons Sulawesi avontuur af te sluiten!
Ik ben Indonesië binnen gekomen via het vliegveld van Jakarta en heb het ook weer verlaten via Jakarta. Het land verlaten ging alleen niet zo soepel en ik kan wel een heel boek schrijven over alles wat er is mis gegaan. Mijn reis vanaf Manado naar Kota Kinabalu kort samen gevat: 3 vluchten gemist, er 40 uur over heb gedaan zonder te slapen en op het vliegveld in Kuala Lumpur een grote zenuwinzinking heb gehad bij een meneer die van de rond-rij service was op van die golfkarretjes.
Ik moest erg wennen aan het land en ook zeker aan deze vorm van reizen. Ik had alleen mijn vliegtickets geboekt en ben zonder hulp van een organisatie er naar toe gegaan. En ik kan je vertellen dat het de eerste paar weken best pittig was! Ter plekke tours en vervoer regelen ging lang niet altijd makkelijk. Het woord stress kennen ze in Indonesië niet en ik ken dat woord juist iets te goed waardoor het voor mij allemaal te sloom ging. Ook is er veel armoede: sloppenwijken, zwerfdieren en slechte hygiëne heb ik geregeld gezien. Maar Indonesië heeft zeker mn hartje gestolen! Want je hebt hier alles: mooie landschappen, hele gave dieren en mooie tropische stranden! Op de bevolking hier was ik wel op slag verliefd want wat zijn die mensen hier ontzettend lief en behulpzaam!
Op veel plekken zijn nog Nederlandse invloeden te zien en wanneer ik zei dat ik uit Nederland kwam, reageert iedere Indo heel enthousiast: "Ahhh, Belandaaa!' Dat is een naam die de Indo's zelf zijn gebruiken voor Nederland uit de tijd van Nederlands-Indie. En over die tijd, wordt in Nederland niet heel veel gesproken. Niet over de slechte dingen in ieder geval. Maar Nederland heeft hier jarenlang kunnen regeren en het land onderdrukt. Ik heb daar met een paar Indo's over gesproken omdat ik toch benieuwd was of zij niet een bepaalde boosheid nog hebben. Maar dat hebben ze totaal niet. Ze zijn blij met Nederlandse toeristen en nog blijer dat het er steeds meer worden. Ze zijn voor Nederland tijdens het WK en EK en zijn teleurgesteld dat we ons dit jaar niet hebben kunnen kwalificeren. Ze zijn blij met de goede dingen die Nederland hier heeft gedaan, bijvoorbeeld aanleg van het spoor. En dat maakt Indonesië geweldig: de dankbaarheid, behulpzaamheid en vriendelijkheid van de bevolking!
En hoe cliché ook: door dit land besef ik hoe goed ik het heb en hoe goed het in Nederland. Goede zorg en onderwijs is voor ons vanzelfsprekend. Hier hangt het af van je geld. In Nederland kunnen we met pensioen. Hier heb ik genoeg oude mensen met een vergroeide rug, strompelend, zien werken. We zijn er in Nederland vooral goed om te kijken naar landen waar het allemaal beter kan en niet waar het slechter kan. Het land waar je wordt geboren, is zo bepalend voor je toekomst. Ik ben dankbaarder dan ooit voor het geluk wat ik heb in mijn leven!
23 mei???
Hannie